کارل یونگ میگوید :
بزرگ ترین باری که کودک باید به دوش بکشد زندگی نزیسته والدین است.
منظور او این بود که هر جا و هرگونه که والدین در زمینه رشد شان در زندگی گیر کرده بودند به عاملی درونی برای ما تبدیل می شود و ما نیز در همان جا گیر می کنیم.
ما اغلب خودمان را در حال دست و پنجه نرم کردن با مسائل حل نشده ی والدینمان می بینیم.
گاهی ممکن است الگوهای نیاکان مان را تکرار کنیم یا شاید شورش کنیم و سعی کنیم کاری خلاف آن ها انجام دهیم.
ضدیت با تاثیر والدین همان قدر محدود کننده است که سازش با آن.
مثال:پدر فوتبال دوستی که، رویاهای خودش را حتی اگر به ضرر رشد فرزندانش باشد بازهم از طریق او دنبال می کند.
یا مادری که کمبودهای زندگیش را به دخترانش منتقل میکند این ها مثال های ساده ی زندگی نزیسته ای هستند که به طور ناخودآگاه به نسل بعد منتقل شده اند.
مادام که ما ناآگاهانه به جاه طلبی ها یا برنامه ها یا محدودیت های والدینمان خدمت می کنیم، اسیر گذشته هستیم.